Recordemos o acatamento das ordes do Goberno francés polas institucións e órganos centrais e periféricos do Reino: o Reino, o Consello de Castela, as Audiencias, as Capitanías Xerais, etc.

Non é necesario recordar que o Bando dos Alcaldes de Móstoles asinado o 2 de maio de 1808, con motivo do levantamento ese mesmo día do pobo de Madrid contra as tropas francesas acantoadas na cidade é o Bando da independencia, e dirixíase aos "Señores xustizas dos pobos aos cales se presentar este oficio, do meu o alcalde ordinario da vila de Mostotes".

Durante os primeiros meses da guerra constitúense trece Xuntas Provinciais que, seguindo o exemplo de Asturias, asumen todo o poder nos seus respectivos ámbitos territoriais. Por debaixo das Xuntas Provinciais sitúanse as Xuntas Locais.

As devanditas Xuntas levaron á práctica a teoría difundida pola segunda escolástica española da «traslatio imperii», segundo a cal a soberanía era outorgada por Deus ao pobo de forma inmediata e este transmitíalla ao Monarca, que a obtiña así de forma mediata. Pero a ela uníanse entón as novas doutrinas do estado de natureza e o pacto social desenvolvidas polo Iusnaturalismoracionalista e os ideólogos da Revolución francesa, que levaban á soberanía nacional e mesmo popular.

Ata setembro de 1808, que se creou a Xunta Central, foi sostido o levantamento por pobos e provincias, pola administración local.En efecto, A Xunta Central Suprema Gobernativa del Reinonace da unión das diversas xuntas provinciais xurdidas de xeito espontáneo para enfrontarse aos franceses. Constituíuse o 25 de setembro de 1808 e foi substituída polo Consello de Rexencia o 31 de xaneiro de 1810.

E recordamos que o Decreto de convocatoria de Cortes(1 xaneiro 1810), e o Consello de Rexencia que o executou (20 setembro de 1810), articularon a designación de deputados de acordo ao ámbito local. De feito, na metrópole, a poboación elixía os seus representantes e en América, eran os concellos os que propoñían os candidatos.

As xuntas provinciais, as cidades con voto en Cortes e os habitantes das provincias tiñan dereito a elixir os seus representantes na Península. As xuntas e cidades dispoñían dun deputado cada unha, e as provinciais elixirían un representante por cada cincuenta mil habitante. En América, eran os mesmos concellos os que propoñían os candidatos.

Así pois, é de Xustiza recoñecer que fronte ao derrubamento de  Antigo Réxime, só a resistencia das xuntas provinciais e locais, só a Administración local, permitiu, primeiro a resistencia contra os exércitos napoleónicos; segundo, a propia constitución das Cortes de Cádiz e, terceiro, a continuidade dunha idea de soberanía que cristalizou na Constitución de 1812 e chega ata os nosos días na Constitución de 1978. De tal forma que podemos afirmar que sen a Administración local non estariamos aquí, celebrando douscentos anos máis tarde, a Constitución  Española de 1812.